martes, 6 de agosto de 2013

Carta a Mariano Rajoy de la germana d'una de les víctimes del tren de Santiago de Compostela (cast/ gal)


Carta a Mariano Rajoy de la germana d'una de les víctimes del tren de Santiago de Compostela (cast/ gal)

por Sandra Cundines Antelo
Martes, 06 de Agosto de 2013
 
Le escribo, aunque formo parte de ese amplio sector de la sociedad que ha dejado de creer en este sistema político, porque pienso que a mi hermano le gustaría. Un chico de veinticinco años con toda la vida por delante. Él falleció en ese tren Alvia el pasado 24 de julio.

Señor Mariano Rajoy,
Diríxome a vostede como podería facelo a calquera dos demais responsábeis políticos. Podería escribirlle a súa ministra de fomento, aos seus conselleiros en infraestruturas ou aos responsábeis na Galiza. Escríbolle, aínda que formo parte dese amplo sector da sociedade que deixou de crer neste sistema político, porque penso que ao meu irmán lle gustaría. Un rapaz de vintecinco anos con toda a vida por diante. El faleceu nese tren Alvia o pasado 24 de xulio.
Tras saber do accidente, vostede pode imaxinar, sucederon as peores horas da miña vida. Exactamente 17 longas horas ata a chamada que confirmou o que xa temiamos. A min tocoume facer unha longa viaxe para xuntarme ca miña familia no multiusos do Sar. Entre alí e San Lázaro, eles pasaron todo o tempo, esquivando as cámaras que intentaban captar as súas bágoas. Eu que son, para que vostede me entenda, un pouco escéptica dos xogos políticos, non esperaba grande cousa das autoridades. Non obstante, algúns membros da miña familia quedaron estupefactos pola rapidez coa que se expuxeron diante das cámaras, para facerse a foto, e como marcharon tras o seu repregue.
Confésolle que eu non son católica nin profeso ningunha relixión. Mesmo así, podo sentir simpatía por aquelas persoas que, convencidas, adican as súas oracións aos nosos seres queridos e a paliar as nosas dores. Tiña (e teño) certa necesidade de colectivizar a dor aínda mesmo baixo o paraugas dun ritual relixioso, cuxa función non é outra que por en común o duelo. Facelo diante das cámaras e rodeada de políticos e “personalidades” non era o máis apetecíbel. Persoas cas que non comparto ningún afecto e cuxa imaxe paréceme fría e distante. Hoxe, porén, leo nos xornais que organizouse outra homenaxe, esta vez de forma “cívica”, da que non fomos avisadas. Dáme pena ver que en case tódalas imaxes o personaxe central é o seu “delegado” Feijoó ou outros políticos.
Vostedes non nos preguntaron aínda que precisamos. Non esixiron aos medios de comunicación que deixasen de acosarnos. Non prometeron aínda unha comisión de investigación que busque a verdade sobre os feitos.
Por se tiña pensado preguntarmo, adiátome e llo expoño: Quero que me expliquen que pasou máis alén do “erro humano”. Desexo que expliquen cales foron os pasos, dados durante anos, que levaron à creación dunhas redes ferroviarias onde un accidente deste calibre é unha posibilidade. É o seu deber dar a cara.
Nestes dias, a solidariedade e a cooperación de xentes anónimas encheron o baleiro institucional. Por iso, espero que deixen de atribuírse o mérito dos pasaxeiros, traballadores, voluntarias e veciñas de Angrois.
A morte non se esquece nin se perdoa.

Sandra Cundines Antelo

Compostela, 1 de agosto do 2013




Señor Mariano Rajoy,
Me dirijo a usted como podría hacerlo a cualquiera de los demás responsables políticos. Podría escribirle a su ministra de fomento, a sus consejeros en infraestructuras o a los responsables en Galiza. Le escribo, aunque formo parte de ese amplio sector de la sociedad que ha dejado de creer en este sistema político, porque pienso que a mi hermano le gustaría. Un chico de veinticinco años con toda la vida por delante. Él falleció en ese tren Alvia el pasado 24 de julio.
Tras saber del accidente, usted se puede imaginar, sucedieron las peores horas de mi vida. Exactamente 17 largas horas hasta la llamada que confirmó lo que ya temíamos. A mí me tocó hacer un largo viaje para encontrarme con mi familia en el multiusos de Sar. Entre allí y San Lázaro, habían estado todo el tiempo, esquivando las cámaras que intentaban captar sus llantos. Yo que soy, para que usted me entienda, un poco escéptica de los juegos políticos, no me esperaba gran cosa de las “autoridades”. No obstante, algunos miembros de mi familia se quedaron estupefactos por la rapidez con la que se expusieron delante de las cámaras, para hacerse la foto, y se retiraron tras su repliegue. 
Le confieso que no soy católica ni profeso ninguna religión. Incluso así, puedo sentir simpatía por aquellas personas que, convencidas, dedican sus oraciones a nuestros seres queridos y a paliar nuestros dolores. Tenía (y tengo) cierta necesidad de colectivizar este dolor aunque fuera bajo el paraguas de un ritual religioso, cuya función no es otra que poner en común el duelo. Hacerlo delante de las cámaras y rodeada de políticos y “personalidades” no era lo más apetecible. Personas con las que no comparto ningún afecto y cuya imagen me parece fría y distante. Hoy leo en la prensa que han organizado otro homenaje, esta vez “cívico”, del que no hemos sido avisadas. Me da lástima ver que en casi todas las imágenes el personaje central es su “delegado” Feijoó u otros políticos.
Ustedes no nos han preguntado aún qué necesitamos, no han pedido a los medios que dejaran de acosarnos ni han prometido una comisión de investigación que busque la verdad sobre lo ocurrido.
Por si pensaba preguntármelo, me adelanto y se lo expongo: Yo deseo que me expliquen qué ha pasado más allá del “fallo humano”. Deseo que me expliquen cuáles han sido los pasos que han llevado a la creación de unas redes ferroviarias donde un accidente de este calibre es una posibilidad. Es su deber dar la cara.
Los pasados días, la solidaridad y la cooperación de personas anónimas han llenado el vacío institucional. Por ello espero que dejen de atribuirse el mérito de los pasajeros, trabajadoras, voluntarias y vecinas de Angrois.
La muerte no se olvida ni se perdona.
Sandra Cundines Antelo
Compostela, 1 de agosto de 2013

No hay comentarios:

Publicar un comentario